Wychodzę na miasto, lecz nie widzę ludzi

Spoglądam na puste szkielety ludzkich dusz

Znów nie wiem, czy ktokolwiek się jeszcze łudzi

Proszę Cię, w tym świecie się tylko nie skrusz

Zobaczysz, każdy człowiek jest egoistą, wierz mi

Niewidzialne problemy niewidzialnych nas

Nikt się nie interesuje problemami

Każdy dusi w sobie wszystkie jakie ma

Ot i tak uważają, że mają gorzej niż Ty

Stwierdzą, że nie znasz się na życiu, boś młody

Gdyż weltschmerz jest pandemią, co budzi Twe łzy

Nieważne życie i pod nogami kłody 

„Veni, vidi, vici!” wołają za Tobą

Ze sprytem zbudują Ci drogę do nikąd 

Tylko w ciszy usłyszysz, jak z Ciebie drwią

Ja zabiorę twe nadzieje daleko stąd

Odejdą w drapieżnym tańcu głośno krzycząc 

„Memento mori” z szyderczym uśmiechem 

A ty resztki nadziei powoli tracąc 

Pożegnasz mnie ostatnim w płucach dechem

Już nigdy nie będziesz tym samym człowiekiem

Odebrano Ci nadzieję na lepsze jutro

Może kiedyś wróci do Ciebie z wiekiem 

Pamiętaj, że Twoje życie jest jak płótno

Spraw by nie było w czarno białych barwach

Wszystkie Twe problemy będą niewidzialne

W.B.